Özüm bəzən özümə hər zaman bu sualı verirəm. Mən yaxşı anayammı? Ancaq yaxın 3 ildə valideynlik etdiyim zamanlarda yavaş-yavaş mədəniyyətimizin "yaxşı ana" nı necə xarakterizə etməsi ilə ana və insan olmağın mənası haqqında həqiqət olduğuna inandığım şeylər arasında bir fərq olduğunu yavaş-yavaş anladım. Köhnəlmiş valideynlik mədəniyyətimiz aydındır.
"Yaxşı ana" nı həmişə uşaqlarını birinci yerə qoyan bir qadın kimi tərif edir. Sonsuz səbr axınları olan bir insan. Üzvi, ev yeməyi bişirən, eyni zamanda büdcədə qalmağı bacaran qadın. Bir işi ola bilən, ancaq heç vaxt işini uşaqlarına üstünlük verməyən bir qadın. 24/7, 365 gün fasilə olmadan, yuxusunu və uşağının hər ehtiyacını ödəmək üçün ağılını qurban verən fövqəlinsə bir məxluq. Pandemik bağçanıda işlərinin siyahısına əlavə edə bilən, eyni zamanda işini qoruyan bir şəxs.
Özünü tamamilə qurban verməyə hazır olan bir qadın. Həm də heç vaxt "gözəlliyini itirməyəcək". "Yaxşı ana" nın bu versiyası qadınları boğur. Onları tükənməyə aparır. Və qadınlar üçün qeyri-mümkün bir standart yaradan və həyatlarında işlədiklərindən daha çox işlədikləri zaman belə, özlərini uğursuz olduqları kimi hiss etdirən köhnəlmiş bir ataarxal dünyagörüşünə sahibdir. Analar mümkünsüzləri özlərindən gözləyirlər, sonra qeyri-real bir standarta çata bilmədikləri zaman əzik hiss edirlər.
Məncə "pis valideyn" olmamağa çalışaq. Anaların tam insanlığını qəbul etmək heç vaxt pis ola bilməyəcəyi üçün "pis valideyn" i sitat gətirmişəm. Bizim "pis" olduğunu düşünməyimizi istəyən mədəniyyətimizdir. Analar əsəbləşən, həddi aşan, köməyə möhtac olan və özlərinə vaxt tələb edən insanlardır. Bu pis bir şey deyil. Ancaq öz mədəniyyətimizi tez-tez 'pis' adlandırdığını qəbul etsək - özümüzü birinci yerə qoymaq, analıqdan kənar şəxsiyyətlərə sahib olmaq, özümüzü mükəmməl göstərməmək - özümüzü və başqalarını bütöv və sağlam bir analıq yaşamaq üçün azad edirik..Ona görə də analar bilin ki siz dünyanın ən güclü qadını eyni zamanda anasısız.
